svíkja

Faroese

Etymology

From Old Norse svíkja, from Proto-Germanic *swīkwaną.

Verb

svíkja (third person singular past indicative sveik, third person plural past indicative sviku, supine svikið)

  1. to cheat, to defraud

Conjugation
Conjugation of svíkja (group v-36)
infinitive svíkja
supine svikið
participle (a26)1 svíkjandi svikin
present past
first singular svíki sveik
second singular svíkur sveikst
third singular svíkur sveik
plural svíkja sviku
imperative
singular svíkj!
plural svíkjið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse svíkva, svíkja, from Proto-Germanic *swīkwaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈsviːca/
    Rhymes: -iːca

Verb

svíkja (strong verb, third-person singular past indicative sveik, third-person plural past indicative sviku, supine svikið)

  1. to betray
  2. to cheat (money or goods) out of someone
  3. to stand someone up

Conjugation
svíkja — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að svíkja
supine
(sagnbót)		 svikið
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 svíkjandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég svík við svíkjum present
(nútíð)		 ég svíki við svíkjum
þú svíkur þið svíkið þú svíkir þið svíkið
hann, hún, það svíkur þeir, þær, þau svíkja hann, hún, það svíki þeir, þær, þau svíki
past
(þátíð)		 ég sveik við svikum past
(þátíð)		 ég sviki við svikjum
þú sveikst þið svikuð þú svikir þið svikjuð
hann, hún, það sveik þeir, þær, þau sviku hann, hún, það sviki þeir, þær, þau svikju
imperative
(boðháttur)		 svík (þú) svíkið (þið)
Forms with appended personal pronoun
svíktu svíkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
svíkjast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að svíkjast
supine
(sagnbót)		 svikist
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 svíkjandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég svíkst við svíkjumst present
(nútíð)		 ég svíkist við svíkjumst
þú svíkst þið svíkist þú svíkist þið svíkist
hann, hún, það svíkst þeir, þær, þau svíkjast hann, hún, það svíkist þeir, þær, þau svíkist
past
(þátíð)		 ég sveikst við svikumst past
(þátíð)		 ég svikist við svikjumst
þú sveikst þið svikust þú svikist þið svikjust
hann, hún, það sveikst þeir, þær, þau svikust hann, hún, það svikist þeir, þær, þau svikjust
imperative
(boðháttur)		 svíkst (þú) svíkist (þið)
Forms with appended personal pronoun
svíkstu svíkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
svikinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 svikinn svikin svikið sviknir sviknar svikin
accusative
(þolfall)		 svikinn svikna svikið svikna sviknar svikin
dative
(þágufall)		 sviknum svikinni sviknu sviknum sviknum sviknum
genitive
(eignarfall)		 svikins svikinnar svikins svikinna svikinna svikinna
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 svikni svikna svikna sviknu sviknu sviknu
accusative
(þolfall)		 svikna sviknu svikna sviknu sviknu sviknu
dative
(þágufall)		 svikna sviknu svikna sviknu sviknu sviknu
genitive
(eignarfall)		 svikna sviknu svikna sviknu sviknu sviknu

References

Old Norse

Alternative forms

Etymology

From Proto-Germanic *swīkwaną.

Verb

svíkja (singular past indicative sveik, plural past indicative sviku, past participle svikinn)

  1. to betray, deceive, cheat

Conjugation
Conjugation of svíkja — active (strong class 1)
infinitive svíkja
present participle svíkjandi
past participle svikinn
indicative present past
1st-person singular svík sveik
2nd-person singular svíkr sveikt
3rd-person singular svíkr sveik
1st-person plural svíkjum svikum
2nd-person plural svíkið svikuð
3rd-person plural svíkja sviku
subjunctive present past
1st-person singular svíkja svika
2nd-person singular svíkir svikir
3rd-person singular svíki sviki
1st-person plural svíkim svikim
2nd-person plural svíkið svikið
3rd-person plural svíki sviki
imperative present
2nd-person singular svík
1st-person plural svíkjum
2nd-person plural svíkið
Conjugation of svíkja — mediopassive (strong class 1)
infinitive svíkjask
present participle svíkjandisk
past participle svikizk
indicative present past
1st-person singular svíkjumk svikumk
2nd-person singular svíksk sveikzk
3rd-person singular svíksk sveiksk
1st-person plural svíkjumsk svikumsk
2nd-person plural svíkizk svikuzk
3rd-person plural svíkjask svikusk
subjunctive present past
1st-person singular svíkjumk svikumk
2nd-person singular svíkisk svikisk
3rd-person singular svíkisk svikisk
1st-person plural svíkimsk svikimsk
2nd-person plural svíkizk svikizk
3rd-person plural svíkisk svikisk
imperative present
2nd-person singular svíksk
1st-person plural svíkjumsk
2nd-person plural svíkizk

Descendants
  • Icelandic: svíkja
  • Faroese: svíkja
  • Norwegian Nynorsk: svika, svike
  • Old Swedish: svīkia
  • Danish: svige

References
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.