míga
See also: miga
Faroese
Etymology
From Old Norse míga, from Proto-Germanic *mīganą, from Proto-Indo-European *meiǵʰ- (“to urinate”).
Verb
míga (third person singular past indicative meig, third person plural past indicative migu, supine migið)
- to pee
Icelandic
Etymology
From Old Norse míga, from Proto-Germanic *mīganą, from Proto-Indo-European *meiǵʰ- (“to urinate”). Cognate with Old English mīgan; Latin mingo.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈmiːɣa/
- Rhymes: -iːɣa
Verb
míga (strong verb, third-person singular past indicative meig, third-person plural past indicative migu, supine migið)
- (vulgar) to piss
Conjugation
míga — active voice (germynd)
| infinitive (nafnháttur) |
að míga | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
migið | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
mígandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég míg | við mígum | present (nútíð) |
ég mígi | við mígum |
| þú mígur | þið mígið | þú mígir | þið mígið | ||
| hann, hún, það mígur | þeir, þær, þau míga | hann, hún, það mígi | þeir, þær, þau mígi | ||
| past (þátíð) |
ég meig / mé | við migum | past (þátíð) |
ég migi | við migjum |
| þú meigst / mést | þið miguð | þú migir | þið migjuð | ||
| hann, hún, það meig / mé | þeir, þær, þau migu | hann, hún, það migi | þeir, þær, þau migju | ||
| imperative (boðháttur) |
míg (þú) | mígið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| mígðu | mígiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
miginn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
| strong declension (sterk beyging) |
singular (eintala) | plural (fleirtala) | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine (karlkyn) |
feminine (kvenkyn) |
neuter (hvorugkyn) |
masculine (karlkyn) |
feminine (kvenkyn) |
neuter (hvorugkyn) | ||
| nominative (nefnifall) |
miginn | migin | migið | mignir | mignar | migin | |
| accusative (þolfall) |
miginn | migna | migið | migna | mignar | migin | |
| dative (þágufall) |
mignum | miginni | mignu | mignum | mignum | mignum | |
| genitive (eignarfall) |
migins | miginnar | migins | miginna | miginna | miginna | |
| weak declension (veik beyging) |
singular (eintala) | plural (fleirtala) | |||||
| masculine (karlkyn) |
feminine (kvenkyn) |
neuter (hvorugkyn) |
masculine (karlkyn) |
feminine (kvenkyn) |
neuter (hvorugkyn) | ||
| nominative (nefnifall) |
migni | migna | migna | mignu | mignu | mignu | |
| accusative (þolfall) |
migna | mignu | migna | mignu | mignu | mignu | |
| dative (þágufall) |
migna | mignu | migna | mignu | mignu | mignu | |
| genitive (eignarfall) |
migna | mignu | migna | mignu | mignu | mignu | |
Note: the past forms mé, mést are much less common than meig, meigst.
Synonyms
- (to piss): hlanda (vulgar), pissa (less objectionable), kasta vatni (a strong euphemism)
Derived terms
- mígandi rigning/vera mígandi rigning (raining cats and dogs)
- mígandi fullur (pissed, pissed to the gills, pissed as a newt)
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *mīganą.
Verb
míga (singular past indicative meig, plural past indicative migu, past participle miginn)
- (intransitive) to piss
Conjugation
Conjugation of míga — active (strong class 1)
| infinitive | míga | |
|---|---|---|
| present participle | mígandi | |
| past participle | miginn | |
| indicative | present | past |
| 1st-person singular | míg | meig |
| 2nd-person singular | mígr | meigt |
| 3rd-person singular | mígr | meig |
| 1st-person plural | mígum | migum |
| 2nd-person plural | mígið | miguð |
| 3rd-person plural | míga | migu |
| subjunctive | present | past |
| 1st-person singular | míga | miga |
| 2nd-person singular | mígir | migir |
| 3rd-person singular | mígi | migi |
| 1st-person plural | mígim | migim |
| 2nd-person plural | mígið | migið |
| 3rd-person plural | mígi | migi |
| imperative | present | |
| 2nd-person singular | míg | |
| 1st-person plural | mígum | |
| 2nd-person plural | mígið | |
Conjugation of míga — mediopassive (strong class 1)
| infinitive | mígask | |
|---|---|---|
| present participle | mígandisk | |
| past participle | migizk | |
| indicative | present | past |
| 1st-person singular | mígumk | migumk |
| 2nd-person singular | mígsk | meigzk |
| 3rd-person singular | mígsk | meigsk |
| 1st-person plural | mígumsk | migumsk |
| 2nd-person plural | mígizk | miguzk |
| 3rd-person plural | mígask | migusk |
| subjunctive | present | past |
| 1st-person singular | mígumk | migumk |
| 2nd-person singular | mígisk | migisk |
| 3rd-person singular | mígisk | migisk |
| 1st-person plural | mígimsk | migimsk |
| 2nd-person plural | mígizk | migizk |
| 3rd-person plural | mígisk | migisk |
| imperative | present | |
| 2nd-person singular | mígsk | |
| 1st-person plural | mígumsk | |
| 2nd-person plural | mígizk | |
Descendants
References
- míga in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.