ร้องเรียก

ร้อง (rɔ́ɔng, “to cry (out, aloud, etc)”) +‎ เรียก (rîiak, “to call”).

ร้องเรียก • (rɔ́ɔng-rîiak) (abstract noun การร้องเรียก)

1. to call; to hail.
   • Proverbs 8:1, KJV:

     ปัญญามิได้ร้องเรียกหรือ

     bpan-yaa mí dâai rɔ́ɔng-rîiak rʉ̌ʉ

     Doth not wisdom cry?

   • Zechariah 7:13, KJV:

     เมื่อเราร้องเรียก เขาไม่ฟังฉันใด เมื่อเขาร้องทูล เราก็ไม่ฟังฉันนั้น

     mʉ̂ʉa rao rɔ́ɔng-rîiak · kǎo mâi fang chǎn-dai · mʉ̂ʉa kǎo rɔ́ɔng tuun · rao gɔ̂ mâi fang chǎn-nán

     as he cried, and they would not hear; so they cried, and I would not hear,

   • Job 5:1, KJV:

     ร้องเรียกเดี๋ยวนี้ซิ มีผู้ใดจะตอบท่าน ท่านจะหันไปหาวิสุทธิชนผู้ใด

     rɔ́ɔng-rîiak dǐao-níi sí · mii pûu-dai jà dtɔ̀ɔp tâan · tâan jà hǎn bpai hǎa wí-sùt-tí-chon pûu-dai

     Call now, if there be any that will answer thee; and to which of the saints wilt thou turn?

   • Proverbs 9:15, KJV:

     พลางร้องเรียกบรรดาผู้ที่ผ่านไปผู้เดินตรงไปตามทางของเขาว่า

     plaang rɔ́ɔng-rîiak ban-daa pûu tîi pàan bpai pûu dəən dtrong bpai dtaam taang kɔ̌ɔng kǎo wâa

     To call passengers who go right on their ways:

   • Hosea 7:11, KJV:

     เอฟราอิมเป็นเหมือนนกเขาโง่เขลาและไร้ความคิด ร้องเรียกอียิปต์ วิ่งไปหาอัสซีเรีย

     ee-fraa-im bpen mʉ̌ʉan nók-kǎo ngôo-klǎo lɛ́ rái kwaam-kít · rɔ́ɔng-rîiak ii-yìp · wîng bpai hǎa át-sii-riia

     Ephraim also is like a silly dove without heart: they call to Egypt, they go to Assyria.