rozprawić

Polish

Etymology

From roz- +‎ prawić.

Pronunciation
  • IPA(key): /rɔsˈpra.vit͡ɕ/
  • Rhymes: -avit͡ɕ
  • Syllabification: roz‧pra‧wić

Verb

rozprawić pf (imperfective rozprawiać)

  1. (reflexive with się) to get even, to hit back, to get revenge

Conjugation
Conjugation of rozprawić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozprawić
future tense 1st rozprawię rozprawimy
2nd rozprawisz rozprawicie
3rd rozprawi rozprawią
impersonal rozprawi się
past tense 1st rozprawiłem,
-(e)m rozprawił		 rozprawiłam,
-(e)m rozprawiła		 rozprawiłom,
-(e)m rozprawiło		 rozprawiliśmy,
-(e)śmy rozprawili		 rozprawiłyśmy,
-(e)śmy rozprawiły
2nd rozprawiłeś,
-(e)ś rozprawił		 rozprawiłaś,
-(e)ś rozprawiła		 rozprawiłoś,
-(e)ś rozprawiło		 rozprawiliście,
-(e)ście rozprawili		 rozprawiłyście,
-(e)ście rozprawiły
3rd rozprawił rozprawiła rozprawiło rozprawili rozprawiły
impersonal rozprawiono
conditional 1st rozprawiłbym,
bym rozprawił		 rozprawiłabym,
bym rozprawiła		 rozprawiłobym,
bym rozprawiło		 rozprawilibyśmy,
byśmy rozprawili		 rozprawiłybyśmy,
byśmy rozprawiły
2nd rozprawiłbyś,
byś rozprawił		 rozprawiłabyś,
byś rozprawiła		 rozprawiłobyś,
byś rozprawiło		 rozprawilibyście,
byście rozprawili		 rozprawiłybyście,
byście rozprawiły
3rd rozprawiłby,
by rozprawił		 rozprawiłaby,
by rozprawiła		 rozprawiłoby,
by rozprawiło		 rozprawiliby,
by rozprawili		 rozprawiłyby,
by rozprawiły
impersonal rozprawiono by
imperative 1st niech rozprawię rozprawmy
2nd rozpraw rozprawcie
3rd niech rozprawi niech rozprawią
anterior adverbial participle rozprawiwszy
verbal noun rozprawienie
nouns

Further reading
  • rozprawić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rozprawić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.