aanbenen

Dutch

From aan +‎ benen (“to walk in large strides”)

aanbenen

Inflection of aanbenen (weak, separable)
infinitive	aanbenen
past singular	beende aan
past participle	aangebeend
infinitive	aanbenen
gerund	aanbenen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	been aan	beende aan	aanbeen	aanbeende
2nd person sing. (jij)	beent aan	beende aan	aanbeent	aanbeende
2nd person sing. (u)	beent aan	beende aan	aanbeent	aanbeende
2nd person sing. (gij)	beent aan	beende aan	aanbeent	aanbeende
3rd person singular	beent aan	beende aan	aanbeent	aanbeende
plural	benen aan	beenden aan	aanbenen	aanbeenden

subjunctive sing.¹	bene aan	beende aan	aanbene	aanbeende
subjunctive plur.¹	benen aan	beenden aan	aanbenen	aanbeenden

imperative sing.	been aan
imperative plur.¹	beent aan

participles	aanbenend	aangebeend
¹⁾ Archaic.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.