μείνας

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /měː.naːs/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈmi.nas/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈmi.nas/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈmi.nas/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈmi.nas/

Participle

μείνᾱς • (meínās) m (feminine μείνᾱσᾰ, neuter μεῖνᾰν); first/third declension

aorist active participle of μένω (ménō)

Declension

First and third declension of μείνᾱς; μείνᾱσᾰ; μεῖνᾰν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	μείνᾱς meínās	μείνᾱσᾰ meínāsa	μεῖνᾰν meînan	μείνᾰντε meínante	μεινᾱ́σᾱ meinā́sā	μείνᾰντε meínante	μείνᾰντες meínantes	μείνᾱσαι meínāsai	μείνᾰντᾰ meínanta
Genitive	μείνᾰντος meínantos	μεινᾱ́σης meinā́sēs	μείνᾰντος meínantos	μεινᾰ́ντοιν meinántoin	μεινᾱ́σαιν meinā́sain	μεινᾰ́ντοιν meinántoin	μεινᾰ́ντων meinántōn	μεινᾱσῶν meināsôn	μεινᾰ́ντων meinántōn
Dative	μείνᾰντῐ meínanti	μεινᾱ́σῃ meinā́sēi	μείνᾰντῐ meínanti	μεινᾰ́ντοιν meinántoin	μεινᾱ́σαιν meinā́sain	μεινᾰ́ντοιν meinántoin	μείνᾱσῐ / μείνᾱσῐν meínāsi(n)	μεινᾱ́σαις meinā́sais	μείνᾱσῐ / μείνᾱσῐν meínāsi(n)
Accusative	μείνᾰντᾰ meínanta	μείνᾱσᾰν meínāsan	μεῖνᾰν meînan	μείνᾰντε meínante	μεινᾱ́σᾱ meinā́sā	μείνᾰντε meínante	μείνᾰντᾰς meínantas	μεινᾱ́σᾱς meinā́sās	μείνᾰντᾰ meínanta
Vocative	μείνᾱς meínās	μείνᾱσᾰ meínāsa	μεῖνᾰν meînan	μείνᾰντε meínante	μεινᾱ́σᾱ meinā́sā	μείνᾰντε meínante	μείνᾰντες meínantes	μείνᾱσαι meínāsai	μείνᾰντᾰ meínanta
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	μεινᾰ́ντως meinántōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.